18 lipca 2025 roku BASF i Equinor ogłosiły podpisanie dziesięcioletniej umowy na dostawy do 23 terawatogodzin (TWh) gazu ziemnego rocznie, czyli około 2 miliardów metrów sześciennych, począwszy od 1 października 2025 roku – podał portal Equinor.com. Kontrakt, który zapewni znaczną część zapotrzebowania BASF na gaz w Europie, wzmacnia strategiczne partnerstwo obu firm i wspiera cele dekarbonizacji oraz bezpieczeństwa energetycznego.
18 lipca 2025 roku BASF, największy na świecie koncern chemiczny, oraz Equinor, norweski gigant energetyczny, podpisały dziesięcioletnią umowę na dostawy gazu ziemnego, która może zmienić oblicze europejskiego przemysłu – poinformował portal Equinor.com. Kontrakt zakłada dostarczanie do 23 terawatogodzin (TWh) gazu rocznie, co odpowiada około 2 miliardom metrów sześciennych, począwszy od 1 października 2025 roku. Umowa, zawarta na warunkach rynkowych, zapewni BASF znaczną część zapotrzebowania na gaz w Europie, wspierając zarówno stabilność operacyjną, jak i cele zrównoważonego rozwoju. W obliczu wciąż odczuwalnych skutków kryzysu energetycznego 2022–2023 oraz unijnych ambicji dekarbonizacji, partnerstwo to ma strategiczne znaczenie dla bezpieczeństwa energetycznego i transformacji przemysłu chemicznego.
BASF, z siedzibą w Ludwigshafen w Niemczech, to globalny lider branży chemicznej, zatrudniający ponad 111 tysięcy pracowników i generujący w 2024 roku przychody na poziomie 68,9 miliarda euro. Firma produkuje szeroką gamę chemikaliów, tworzyw sztucznych, nawozów i rozwiązań dla motoryzacji, rolnictwa czy sektora FMCG, będąc kluczowym dostawcą dla wielu branż. Equinor, z kolei, to norweski potentat energetyczny, zatrudniający około 25 tysięcy osób w ponad 20 krajach, który jest największym dostawcą energii do Europy, z portfelem obejmującym ropę, gaz, odnawialne źródła energii i rozwiązania niskoemisyjne. W 2024 roku Equinor osiągnął adjusted operating income na poziomie 6,53 miliarda dolarów w drugim kwartale, potwierdzając swoją finansową siłę.
Obie firmy współpracują od lat, a Equinor dostarczał BASF gaz i ciecze, wspierając produkcję chemikaliów. Nowa umowa jest rozwinięciem tej relacji, umacniając strategiczne partnerstwo. Dla BASF kontrakt oznacza stabilność dostaw surowca kluczowego dla produkcji, a dla Equinor – utrwalenie pozycji lidera w dostawach gazu do Europy. Obie firmy odgrywają kluczową rolę w gospodarce UE: BASF jako fundament przemysłu chemicznego, a Equinor jako gwarant bezpieczeństwa energetycznego w dobie dywersyfikacji źródeł energii po zmniejszeniu zależności od Rosji. Ich współpraca jest symbolem synergii między przemysłem a sektorem energetycznym, napędzającym europejską gospodarkę.
Umowa zakłada dostarczanie do 23 TWh gazu ziemnego rocznie, co odpowiada około 2 miliardom metrów sześciennych, przez okres 10 lat, począwszy od 1 października 2025 roku – podaje BASF.com. Przy obecnych cenach gazu w Europie, oscylujących wokół 30 euro/MWh (dane z TTF w lipcu 2025), szacunkowa wartość kontraktu może wynosić nawet 6,9 miliarda euro w ciągu dekady, choć dokładna kwota zależy od przyszłych wahań cen. Umowa została zawarta na warunkach rynkowych, co oznacza brak preferencji cenowych, ale konkurencyjne stawki, które dają BASF przewidywalność kosztów.
Dla BASF kontrakt zapewnia stabilność dostaw gazu, który stanowi 30–40% zapotrzebowania energetycznego i surowcowego firmy w Europie. W czasach niepewności związanej z wahaniami cen energii i ograniczeniami dostaw z innych regionów, takich jak Rosja, umowa z Equinorem daje BASF pewność operacyjną. Jak podkreślił Dirk Elvermann, CFO i Chief Digital Officer BASF, „Equinor to zaufany partner, a umowa wspiera nasze cele zrównoważonego rozwoju” – cytuje portal Offshore-technology.com. Dla Equinor kontrakt to kolejny krok w umacnianiu pozycji największego dostawcy gazu do Europy, po podobnych umowach z SEFE, RWE i Centricą.
Gaz jako strategiczny surowiec dla przemysłu chemicznego
Gaz ziemny odgrywa kluczową rolę w przemyśle chemicznym, będąc zarówno źródłem energii, jak i surowcem do produkcji podstawowych chemikaliów. BASF wykorzystuje gaz do zasilania swoich zakładów produkcyjnych, takich jak kompleks w Ludwigshafen, największy na świecie zintegrowany zakład chemiczny, oraz jako surowiec do syntezy amoniaku, metanolu czy tworzyw sztucznych. Amoniak, kluczowy składnik nawozów, odpowiada za 50% globalnego zapotrzebowania na gaz w przemyśle chemicznym, a BASF jest jednym z liderów w jego produkcji. Produkty firmy, od komponentów do wnętrz samochodów po rozwiązania dla rolnictwa, są podstawą wielu branż, takich jak motoryzacja, FMCG czy rolnictwo.
Umowa z Equinorem zapewnia BASF stabilny dostęp do gazu, który jest niezbędny do utrzymania ciągłości produkcji. W 2024 roku BASF zużył około 60 TWh gazu w Europie, co oznacza, że kontrakt z Equinorem pokryje blisko 38% tego zapotrzebowania. W kontekście rosnących kosztów energii i presji na dekarbonizację, stabilne dostawy gazu z Norwegii pozwalają BASF utrzymać konkurencyjność na globalnym rynku.
Gaz z Norwegii jako „zielona opcja”
Gaz ziemny z Norwegii, dostarczany przez Equinor, charakteryzuje się najniższym śladem węglowym wśród gazu dostępnego w Europie, dzięki nowoczesnym technologiom wydobycia i transportu – podkreśla BASF.com. Emisje z produkcji i transportu gazu z norweskich złóż są o 30–40% niższe niż w przypadku gazu z innych regionów, takich jak USA czy Bliski Wschód. Anders Opedal, CEO Equinor, zaznaczył, że „nasz gaz wspiera wysiłki BASF w redukcji śladu węglowego”, co wpisuje się w strategię firmy dążącej do neutralności klimatycznej do 2050 roku.
W krótkiej perspektywie gaz ziemny jest uznawany za paliwo przejściowe, łączące tradycyjne źródła energii z odnawialnymi. Dla BASF, które dąży do zmniejszenia emisji o 25% do 2030 roku, umowa z Equinorem to krok w stronę zrównoważonej produkcji. Gaz z Norwegii, w połączeniu z inwestycjami BASF w technologie wychwytywania dwutlenku węgla i odnawialne źródła energii, pozwala firmie ograniczać wpływ na środowisko, zachowując stabilność operacyjną. W dłuższej perspektywie gaz może zostać częściowo zastąpiony zielonym wodorem, ale obecnie pozostaje niezastąpionym elementem transformacji energetycznej.
